با وجود اینکه این روزا بیشتر کارهای کامپیوتری رو میشه با چند تا کلیک ساده انجام داد، خیلی از کاربرای لینوکس هنوز هم ترجیح میدن از خط فرمان (Command Line) استفاده کنن. واقعاً چرا؟ مگه نه اینکه رابطهای گرافیکی قشنگتر و راحتتر شدن؟ پس چی باعث شده که خیلیها همچنان دل از ترمینال نکنن؟
تو این مقاله میخوایم نگاهی بندازیم به این موضوع جالب؛ یه کم از گذشته بگیم، بعد بریم سراغ دلایل واقعی این علاقهی عجیب و جذاب!
قبل از اینکه لینوکس بیاد، سیستمعامل محبوب مهندسها و برنامهنویسها یونیکس (Unix) بود. یونیکس یه سیستمعامل متنی بود که همه چیز توش با خط فرمان انجام میشد. خبری از موس و دکمه نبود، فقط یه صفحه ترمینال و کلی دستور عجیب و غریب.
بعدها، یه دانشجوی فنلاندی بهنام لینوس توروالدز تصمیم گرفت یه سیستمعامل آزاد بسازه که شبیه یونیکس باشه، ولی رایگان و قابل تغییر. نتیجه شد لینوکس. چون این سیستمعامل از اول با خط فرمان ساخته شده بود، همه چیز حول ترمینال میچرخید.
حالا با گذشت سالها، حتی با وجود محیطهای گرافیکی زیبا، روح یونیکسی لینوکس هنوز توش زندهست. و این روح، یعنی خط فرمان!
خب بریم سر اصل ماجرا. چرا هنوزم وقتی اسم لینوکس میاد، یاد ترمینال میافتیم؟ اینم چند تا دلیل مهم:
وقتی با خط فرمان کار میکنی، دقیقاً میدونی چی داره توی سیستم اتفاق میافته. برعکس GUI که پشتصحنهاش رو نمیبینی. کاربران حرفهای عاشق این کنترل کامل هستن.
مثلاً با یه خط دستور ساده میتونی صدها فایل رو جابهجا، تغییر نام یا فشردهسازی کنی — کاری که توی محیط گرافیکی ممکنه کلی زمان ببره.
اگه دستت به ترمینال راه بیفته، بعضی کارها رو با چند حرف انجام میدی. مثلاً نصب یه برنامه با sudo apt install
خیلی سریعتر از باز کردن فروشگاه نرمافزار و کلیک و جستجوئه.
وقتی عادت کنی، ترمینال میتونه حسابی سرعت کارت رو بالا ببره.
ابزارهایی مثل grep
، awk
، sed
، curl
، rsync
و صدها ابزار دیگه، توی خط فرمان میدرخشن. بعضیهاشون اصلاً نسخه گرافیکی ندارن و از بس انعطافپذیرن، فقط با CLI قابل استفادهن.
فرض کن هر روز باید یه سری کار تکراری انجام بدی. توی ترمینال میتونی براش اسکریپت بنویسی تا خودش همه اون کارها رو اتوماتیک انجام بده.
بیشتر کاربرای لینوکس، عاشق این قابلیت خودکارسازی هستن.
خیلی از سرورها فقط از طریق خط فرمان قابل دسترسیان. پس اگه توی حوزه DevOps، بکاند، یا مدیریت سیستمها فعالیت میکنی، CLI دوست وفادارته.
همین باعث شده کاربران حرفهای همیشه باهاش درگیر باشن.
بیاید صادق باشیم! وقتی یکی داره با خط فرمان تایپ میکنه و همه چی زیر دستش مثل جادو انجام میشه، یه حس خاص داره. انگار که داره با خود سیستم حرف میزنه.
برای خیلیا این یه جور لذت ذهنیه — یه جور حس "من بلدم!"
خط فرمان شاید در ظاهر خشک باشه، ولی از نظر فنی خیلی ساده و تمیزه. هیچ گرافیکی، رنگ و لعابی یا مزاحمی نداره. فقط تویی و سیستم.
این سادگی، خیلی از کاربران رو آروم میکنه، بهخصوص توی کارهای سنگین یا برنامهنویسی.
با اینکه دنیای لینوکس حالا پر از محیطهای گرافیکی خوشگل و ساده شده، ولی خیلی از کاربرا هنوزم ترجیح میدن برن سراغ ترمینال. چرا؟ چون قدرت، سرعت، دقت و آزادی بیشتری توی کار دارن.
خط فرمان برای لینوکسیها فقط یه ابزار نیست؛ یه فرهنگه، یه سبک زندگیه.
تو هم اگه تازه وارد دنیای لینوکس شدی، نترس! یه کم با ترمینال کار کن، قول میدم کمکم خودت هم عاشقش میشی.
کامنت بزار
کامنت ها